Një thirrje nga Christina Rossetti

Ndoshta është dimri që po zgjat, ndoshta janë histori të ndryshme të trishtueshme që ndodhin vazhdimisht që më kujtuan sot një nga poezitë e mia të preferuara, Song [When I am dead, my dearest] nga poetja angleze viktoriane, Christina Rossetti. Recituesja i drejtohet në këtë poezi të dashurit të saj që nëqoftëse vjen vdekja, ai nuk duhet ta qajë apo të mbjellë lule në varrin e saj, se ajo nuk do të ndjejë më gjë.
Kur të vdes, i dashur / Mos këndo këngë të hidhura për mua / Mos mbill trëndafilë tek koka ime / dhe as qiparisin hijemadh /

Edhe pse një temë e trishtë, stili i thjeshtë, i butë e i pastruar nga çdo patos i vargjeve të Rossetti-t afirmon bukurinë e jetes dhe zgjon ndjenjën që çdo gjë duhet shijuar sa të kemi mundësinë mbi tokë. Vargje si Unë nuk do shoh më hijet / Unë nuk do ndjej më shiun / të bëjnë të ndjesh shiun mbi lekurë e të hedhesh sytë nëpër dhomë.  Jo vetem kaq, por si ai, si ajo, një ditë do të harrojnë ose do t’i harrojnë, kështu që duhet shijuar edhe rrugëtimi me njerëz të dashur, pasi më vonë asgjë nuk ka më rëndësi. Në kornizën e udhëtimit të çdo personi, shumë probleme që duken të pakapercyeshme, janë në të vërtetë vogëlsira.

Shijojeni:

Song [When I am dead, my dearest]
By Christina Rossetti

When I am dead, my dearest,
    Sing no sad songs for me;
Plant thou no roses at my head,
    Nor shady cypress tree:
Be the green grass above me
    With showers and dewdrops wet;
And if thou wilt, remember,
    And if thou wilt, forget.
I shall not see the shadows,
   I shall not feel the rain;
I shall not hear the nightingale
   Sing on, as if in pain:
And dreaming through the twilight
    That doth not rise nor set,
Haply I may remember,
    And haply may forget.